Tuğra Şiiri - Sıtkı Salih Gör

Bir güvercindi avuçlarından su içen,
paylaşılan avuçlarından, saçından ve yüzünden.

Ki şiirim sanadır, yalnızlığını gürültüyle
tenhalara salan sana, ki ilkyaza, elleriyle.

Ayrı geçmiş günlerimiz sanki hüzün atlarıdır,
ki şiirin koylarına ulaşan, ki ara-sıra.

Acılarım seninle kanardı, o güneşli ovada,
kokusu öteye giden gül gibi, uzaklara.

Bir faytona binerdik, iz sürerken peşinden
dehlizlere girip çıkar, coşkular evinden.

Kıyılardan kopup gelen dalgalara ki dönerdi,
suskun ve sözleri süsleyen martılarla, derdi.

Bir gün denize de serpilir berraklığın,
ışıkları parlayan şafağa dönüşür sesin.

Senin değişmendir, ki beni kavrar, götürür,
damlalara koşanlarla, o süzgün atlılarla.

Derinden duyarım yaşadığımı, seninle,
sıcaklığın yaraşır düşlerime, seninle.

Adları türküler gibi gürül gürül akar,
sevgileri, coşkuları içimize, çiçeklerle.

Seninle, ki seninle, ki seninle, ki seninle.