Tüccar Şair Şiiri - İbrahim Karaboğa

Efkarlanmayı da beceremiyorum pek
Üç beş sigaradan sonra sızıp kalıyorum
Dalıp gidemiyorum elimde fotoğraflarla karanlığa
Hayaller kuramıyorum mesela içi umut dolu
Bahçede oynayan sarı saçlı çocuklar resmedemiyorum
Buğulu camlara kalpler falan çizemiyorum hiç
Astigmatım var diye ışıkları yakıyorum
Ne lüzumu var boşa masraf deyip,
Dizmiyorum mumları salonun dört bir yanına
Hem sonra şarap falan da içemem, günah
Görmezden geliyorum vitrindeki kadehlik bardakları
Zaten bir demlik çaya yenik düşüyor ayıklığım
Dört dilim kek koyuyorum tabağıma, bitince üç daha
Gıcırdayan bir koltuk üstünde uyanırım sabaha

Bazı geceler gramafondan medet umuyorum
Taş plaklar eskitiyorum sırasınca boy boy
Ve aklıma getiriyorum olur olmadık hatıralarımı
Terkedilişlerime üzüleyim diyorum, olmuyor
Bir tebessüm yapışıyor yüzüme tutkal gibi
Ağzım kulaklarımda katıla katıla gülüyorum ilk,
Sonra siktir çekiyor nefretim tüm burukluklarıma
Hüzünlerim boğuluyor öfkemin okyanuslarında
Linç edilişini seyrediyorum hasretlerin, ufalıyorlar
Sonra yeniden bağıra çağıra kahkahalar atıyorum
Şairler tüccarıdır efkarların,
Kendim yemediğimi bir başkasına satıyorum