Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Bazen insan mum ışığında dünyayı fetheder. Bazen kendi güneş ışığında karanlıktır.

Beden yaşıyor diye, kalp yaşamaz. Asıl kalp yaşadığı için beden yaşar.

Yürekten baktığınız heryerde, yürekten dokunduğunuz, kainatın sizi kalbinde taşıdığı yerdesiniz. O bakış ki yok olmaktı kalpte ve varolup bin kalbe akmaktı yaşamak. Yüreğin ellerinde asıl yaşamak tüm kainatı yüreğine sığdırabilmekti yüreklice yüreğini ellerinde taşımak. Yüreğini ellerinde taşıyanlar, yürekten ağlasalarda kainatın yüreği dokunur sessiz yaşlar sesli söz olur, başka varolurlar.

Haklılığına gün doğabiliyorsa eğer,
Aydınlık, bakışının zamansız geleceğidir.

Yaşamda beden olarak kaybettiklerimiz olabilir.
Ancak asıl kazanç; yaşarken ruhumuzla hissedebilmektir kaybettiklerimizi.

Kendi varoluşunu inşa ederken aslında yenileniyorsun.
Yenilendiğin her an kadar bir başka doğuyorsun kendi topraklarına.
Kendininde topraktan geldiğini duyumsarcasına bütünlüyorsun varlığının ayrı semtlerini.
Ayrı bir şehir gibi tarih tarih hissettiğin ve düşündüğün kadar coğrafya oluyorsun.
Gün geliyor, bir resim olup yaşananlar görünmez zamanda yaşayanlar haritada kalıyor.
Yalnızca biliyorsun ki bir coğrafyasın sen. Varolmaya bir sen, bir ben herşeyden önce varolan gibi.

Önceleri kalbimizi duyarız kalbimizin duyuşudur hayat
Sonraları ise kalbimizi görmekle başlayacak yaşam.
Düşüncenin derinliğinden varolup duyabilmek kendimizi,
kendimizi, kendimizin ötesinden görebilmektir.
Önemli olan aynı bakıştan aydınlığa ışık tutabilmektir.

Ney'di ağacın nakışı?
Kendi işleminde ki yakışı?
Nakışmıydı ateşte işlenen?
Ateşmiydi nakışlarda bilenen?

'Ah' o demektir ki; içinde 'La' olmaksızın tek hece Allah demektir."

Gerçekler gizdir bir söz kadar.
Söylenmemiş gerçekleri hissetmektir yaşamak.
Güzel ve iyi şeyler yaşamda daima bir gizde saklıdır.
Güzel düşünce ruhumuzda anlam bulurken,
Güzel bakmak, görüşümüzün ayrıntısındadır.
...Zamana hükmedebiliriz.