Tren İstasyonunda Son Vagon

Ceplerimde unutulmuş biletler sararmış
Birinde "İlk buluşma, birinde "Son vedâ"
Tarihler silik,
Ama her harf bir çivi gibi yüreğimde

Bekliyorum peronda
Giden trenlerin dumanında eriyen
Yüzleri çiziyorum parmaklarımla.
"Nereye gidiyorsun?" diye sordu biletçi,
Gittiğim yer,
Bir daha dönülmeyen bir istasyon!

Rayların ucunda, bir çocuk koşuyor
Elinde uçurtma, peşinde geçmiş.
Biliyorum,
O uçurtmanın kopmuş ipinden sıyrılan
Benim tüm pişmanlıklarım

Kenarda durup bavulumu açtım
İçinden çıkanara öyle bir baktım
Terini silmek için sakladığım bir mendil
Yüzünü göremediğim kırık bir ayna,
Bir de
Sessizce ağlayan
Yarım kalmış bir şiir …

Son vagon geçtiğinde, peron ıssız kaldı
Yere düşen bir bileklik buldum
"Sakın unutma!" yazıyordu.
Takmadım, takamadım
Ateşe attım

Alevler, senin adını gökyüzüne yazdı…
Bir düdük çaldı, uzaklardan,
Ve ben,
Küllerin arasında bir istasyonun
Son yolcusu olduğumu anladım.