Tozlu Alfabe... Şiiri - Hasan Belek 2

​Her insanın içinde,
kimsenin anahtarını bulamadığı
çatısı akan bir kütüphane vardır.
Raflar,
söylenmemiş sözlerin ağırlığından çatırdar.
Toz,
ışıkta dans eden yitik bir alfabedir.

​Orada,
pencerenin önündeki masada,
mürekkepli bir hokka durur;
içi kurumuş gözyaşlarıyla dolu.
Bir tüy kalem,
en son ne zaman dokunduğunu unutmuş kâğıda,
inatla bekler.
​Cam bir kavanozda saklarım
çocukluktan kalma son bilyeyi.

Yuvarlansa,
kıracak zamanın tüm aynalarını.
Bir diğeri,
denizin ilk mavisini tutar içinde,
çalınmasın diye martılardan.
​Paslı bir çiviye asılıdır
ilk aldanıştan kalma soluk bir kurdele.

Rengi,
beklemekten yorulmuş bir akşamüstü.
​Ben bu kütüphanenin bekçisiyim.
Geceleri,
parmak uçlarımda gezerim koridorlarda,
uykudaki imgeleri uyandırmamak için.

Onlar, masamda uyuyan kediler gibidir;
mırıldanmaları da şiir,
tırmalamaları da.
​Ve bazen,
en gürültülü sükûtta,
bilinmeyen bir el
o paslı anahtarı çevirir.
​Rüzgâr çarpar içeri,
tüm kavanozlar devrilir,
tüm yapraklar havalanır,
tüm kediler uyanır.

​İşte şiir,
o an başlar.
​Mavi,
pas,
ve tırmık izleri
karışır o tozlu alfabeye...

Hasan Belek
13 11 2021 Akçay