Toz ve İz Şiiri - Seyrani Göl

Ben senin
gölgenin bile ardına saklanıyorum,
ışığında yanmaktan korkuyorum belki de.

Şimdi,
bir rüyanın içinde yaşıyorum seni
ve uyanırsam
kendimi kaybedecekmişim gibi
susuyorum…

Ey gönlümün
adını bile anmadığı sevdâ,
bir gün
bir harfin olurum belki
hiç fark etmeden söylediğin
bir cümlenin içinde.

Ve sonra
adımı bırakırım eşiğe,
benliğimi soyunurum
sana varmak için.

Ne sen kalırsın
ne ben…
bir alevde
iki kül gibi karışırız.

Artık söz değil,
sükût konuşur aramızda.
Sen susarsın,
ben duyarım.
Ben yanarım,
sen çoğalırsın içimde.

Yol olurum sana,
toz olurum izine.
Bir bakışın
bendeki en eski ibadet olur.

Ben,
aşkında eriyen bir hiç’im.
Ve belki
hiçlikteki bu vuslat,
var olmaktan daha gerçek.

Ey gönlün,
ilahi bir sır gibi içimde gizli kalan…
Seninle tamam olmuyorum,
sende yok oluyorum.

Adımı aşkınla unutuyorum.
Artık her mısrada
yalnız sen varsın
ve ben,
yalnızca senden geçip
sana varan bir nefesim.
S.GÖL