Bir tarlaya serpilsin buğdaylar,
Başaklar kök salsın toprağına—senden.
Ben, göğe savrulmuş bir tohum,
Boşlukta yankılanan ses,
Sen, rüzgâr, esip gidersin…
Ama gitme!
Birlikte büyütelim umutları,
Saralım ekinleri,
Toprağından kopmuş, susuz kalmış buğdayları,
Zamanın bile unuttuğu yerlerde.
Kayıt Tarihi : 25.2.2025 17:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!