Tesadüf Olmayan Tesadüf

TEVAFUK

Bulutsuz, açık, pırıl pırıl bir geceydi.
Lacivert gökyüzünde dolunay ve yıldızlar,
Sanki sahne ışıklarını açmışlardı;
Akdeniz gecesi, ziynetlerini takınmış,
Muhteşem bir kadın gibiydi.

Kumsalda, elimde bir şişe şarap,
İki kadehle oturdum dalgaların kenarına.
Yakamozlar çarşaf gibi serilmişti denize,
Ilık bir meltem sarıyordu sessizliği.
Ne güzel bir tesadüf,
Bütün sadeliği ve saf güzelliğiyle
Yanıma oturdu bir kadın...

Sırtımda bir ton günah,
Sırat köprüsünden geçip cennete sızan bir mahcup gibiyim.
Ya da tüy hafifliğinde bir ton sevabımla
Cehenneme yuvarlanan bir masum...

Gözyaşlarımla cehennemi söndürdüm,
Bir kibrit çöpüyle cenneti yaktım.
Arafta oturduk birlikte—
Muhteşem bir kadın ve ben,
Buz gibi bir ırmak gibi akıyordu güzelliği,
Şarabımdan değil, ondan sarhoştum.

Sonra bir sessizlik,
Ve ardından konuştu:
"Koca şehirde sadece iki otomobil varmış gibi,
Bir gün çarpıştılar.
Bu denk geliş bir tesadüf müydü gerçekten?"

Gülümsedi, anlattı:
“Seninle sabaha kadar konuşmak,
Yaradanın hesaplı bir planı olabilir mi?
Omuzlarımda güneşi doğurmak bir rastlantı mıydı?
Ruhlarımızın birbirine denk gelmesi,
Bir tevafuk olabilir miydi?”

Kalu beladan mı tanışırız biz?
Tesadüf olmayan tesadüf müydü bu?
Bilinmez...
Ama bu buluşmanın arkasında
İlâhî bir kasıt mı vardı?

Yoksa...
Her şeye gücü yetenin,
Her şeyi bilenin,
Birliğe çağıran lütuf dolu bir tevafuku muydu bu gece?