Tenindeki Hikaye Şiiri - Kasım Kobakçı

Kıvrımlarıyla dolu her beden,
Tekin olmaz, içindeki deriden,
Bir soluk al, at bir bakış sen,
Tenindeki hikayeye, dön sen.
*
Kazıp toprağı, buğday ekin,
Tüm korkunu yenip geçerken,
Bir lokma al, bir yudum su,
Yüzündeki çizgilerin erken.
*
Eski bir ceket al kendine,
Yumuşak kumaş, bir de deri,
Kendine bir sen deyişinle,
İncinmez bu ten, hep yeni.
*
Alınmış sevgi, yare dokunur,
Teninde her biri bir nota,
Yari insanın teni sayılır,
Benzese de bir parça puta.
*
Utancın perdesi, camdan kalkıp,
Haklarını arar, ortaya çıkıp,
Yaşlı beden durur mu, kalkıp,
Gençliğine yerini bırakır.
*
Erir dudakta, her bir gülümseme,
Söylersin bir söz de hayata,
Boş olmasın gönlün hiç diye,
Düşmemek için, bir daha hataya.
*
Ha ince, ha kayış gibi kalın deri,
Diriltir her dokunuşta, bir sesi,
Balı yapar, işçi arıların katı,
Kurutup, kanat vuruşuyla darbesini.