Tavindaysa Toprak Şiiri - Seyfi Karaca

Tanımam bilmem etmem
okeyi cokeyi cakayı köçeği külçeyi
Bilirim ki kuşlara bakarak imrenir konuşur öpüşür sevişir insan
Suda köpürüp çağlayan dalgaya bakar yorulan yerini toplar
Gönül hayal hasret ve kalp kırıklıklarını onarır tazelenir
Dağa bakar hiç gelmeyecek olansa bile aşrı diyara koyup giden sefil göç
Serde sır yolda duman yar dağında kar kış çalıp söyleyenler
Uzak yıldıza yakın buluta daha yakın gölgelere bakar
İki tarafı da keskin jilet çalımı kamalardan ısrarla çizgiyi sağlam tutup
Ve akla koyduğu sevgiyi biriktikçe biriken ölçüsü tartısı muhasebesi
Sorumluluk sahibi kendi olan vicdandandır hakkınca esasen
İlmi çözülmez sanılan kördüğümlerin ilmeğine dolanır
Bildikçe daha merak eder insan öğrendikçe sevinir çocuklaşır
Cam arkası duvarlar dibi eşikler arası,
...dokunup yansıyan herşeyin en çok insan tarafını
Toprağın en tava geldiği ana rahminde vakti zamana kim veya neci
Bilmem tanımam etmem birbirinden habersiz ilgisiz ve kopuk
Verimli paslaşmalar olsun cinsi mutlak ve içten pazarlıklığın
Siyah kaçamağı renksiz çerçeveyi kaypak kenarı ören köşeyi
Herkesin yorulduğu bir yer her yalan yanlış ve sinsilikten dönüşlerle
Kaçağa vurur hayali hissesini
Ağaran güne göğeren gökçeklere yeşeren söğüt dallarına
Kırlangıç sevinciyle bahar boyanır yaza süslenir aşka seslenir
Çünkü herkeste var olandır
Çocuklara çiçeklere bakar gençleşir güzelleşir insan
Küçük şeylerden büyüyüp gitmeye ister tanısın ister tanımasın kimse kim
Kalbini yapıp düşlerine girip sokağına kapısına fikrinle gönlüne
Evi barkı ömrü ocağını döşeyip konduğu kurulduğu
Damarlarına kadar sızıp gelmiştir
Sevgi öbekleri serpe saça
Sonsuzluğun mülkü servetini üstelik
Hele bir seslenenip duymaya bak gör ki Aşk ..
Olmam etmem diyene bile armağanı hiç bir şeyle kıyasa mümkünsüz
Nelere kadir kıymetmiş sevgi bağında sevgili bahtında aşk...
Olasın ki deminde sarhoşu tavında divanesi hele kimdir nedir
İnsandın madem mutunu vebalini,
.. öz kendinden duyup bileydin

Şubat/ 21