Gün batımı usulca öperken saçlarını,
Sanki kızıl bir tüle bürünür İstanbul'um.
Gurubun nazlı eli okşar yamaçlarını,
Taşın, toprağın altın görünür, İstanbul'um.
Kim bilir kaç sevdalı destan yazmış adına,
Eşiğine yüz süren erermiş muradına.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
