Bir şehrin taşlarına sinmiş çığlıkları dinledim,
Her köşe başında unutulmuş bir ismin yankısı vardı.
Gökyüzü, öyle ağırdı ki,
Bulutlar bile adaletin terazisinden kaçmış gibi,
Dengesiz, yamuk, devrilmeye hazır…
İnsan, insana eğri bakmayı öğrendi önce,
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta