Tarık'ın Yaktığı Gemiler

Tarık’ın Yaktığı Gemiler

Tutardı semâdan inen bir kader soluğunu,
Ufuklara mühürlerdi zamanın yolunu.
Ne korku, ne şüphe sarsardı iman dolunu,
Gemiler yanarken yaktı içinde donuğunu.

Kıyıya vuran dalgalar ezberlerdi adı,
Her adımı sarsardı yerin en derin tadı.
Kudretle yoğrulmuştu o bakışın her raddı,
Ona secde ederdi hem kılıç hem irâdı.

"Ne gemi, ne geri!" dedi, “Zaferdir bu yürek!”
Alev gibi bir sesle doldu gök, yer, dağ, derek.
Yakarak o yelkeni geçti her eski gerek,
Ardı sönmüş bir çağdı, önü ise hep melek.

Nefer dinlerken yandı içinde bin yangılar,
Bir elif gibi dimdik durdu kutlu çığlıklar.
Kapanmıştı ardına dönek zaman, yorgunlar,
Önünde açan ise fetihle dolu yollar.

Tarık’tı o, bir çağın yüreğinde nişân,
Bakışında asalet, duruşunda îmân.
“Bu toprak bizimdir ya kefenle ya fermân!”
Dedi, ve çöktü karanlık üstüne duman.

Yana yana geçti gece, yıldız oldu sevda,
Açıldı Endülüs’te rahmet dolu bir seda.
Ne kral kaldı tahtta, ne de zulümde vefa,
Her adımda doğurdu adaletle bir duâ.

Minareye döndü saray, meclise kelâm,
Zulümde susan diller konuştu İslâm.
Kalem kılıçla yarıştı, ilim oldu selâm,
Gönüllere inşa etti ışıkla bir devâm.

Yazıldı o tarihe, kanla değil, akılla,
Taşlara oyuldu ismi, sabırla, takvayla.
Nice çağlar eğildi o izzetli hakla,
O bir komutan değil, bir çağdır aslında.

Ey bugünüm, ey yarın, ey dirilecek özüm!
Unutma ki zaferdir yandıkça temiz közüm.
Gemi yakmak yürekle olur, değil sözüm;
İnançla yürüyorsan yıkılır her çözüm!

Ve Tarık’ın ardından yürüyenler unutmaz,
Zafer ateşle yoğrulur, susan hiç umutmaz.
Bir yürekle yandıysa devran artık susmaz,
Tarık gibi duranlar tarih yazıp durulmaz!

Ahmet Tarık ALKAN