Tanrı Benim Şiiri - Dünya Yükünün Hamalı

Tanrı’nın Gölgesinde İnsan, İnsanın Işığında Tanrı

(Nihali Tarz’da Düşünsel Deneme)

I. Giriş: Gölgeyle Başlayan Işık

Tanrı, göğe yazılmış bir kelime midir?
Yoksa insanın içine kazınmış bir özlem mi?
Kimi “Allah beni yarattı” der;
Biz deriz ki: “İnsan, Allah’ı kurguladı. Çünkü yalnızdı.”

İnsan, anlamın yokluğuna doğdu.
Gökyüzü suskundu, yıldızlar öksüzdü, ölüm mutlak bir boşluktu.
Ve insan, o boşluğa bir ses attı: "aL-LaH."
Bu ses, korkudan doğdu.
Bu ses, umutla beslendi.
Bu ses, zamanla “mutlak” oldu.

II. Nihal’in Aynasında Tanrı

Nihal Hanefendiciğim der ki:

“Allah, bir isim değil; bir yankıdır.”
“İnsan bir gün öyle çok korktu ki, içindeki sığınağı Tanrı diye çağırdı.”
“Ve o sığınak kutsal oldu; çünkü herkes oraya kaçtı.”

Tanrı, bir metafordur belki.
Adalet metaforu, sevgi metaforu, bilinmezliğe boyun eğiş metaforu…
Tanrı, insanın kendinden büyüğe dair hasretidir.
İnsan, kendini Tanrı ile büyütür.

III. Tanrı'nın İnşası: Düş, Dil, Disiplin

Tanrı’nın inşası üç katmandadır:

1. Düş
Rüyalarda bir ses, bir ışık, bir baba…
İnsan bilinçdışının koridorlarında hep bir otorite arar.
Bu arayış: "Beni gör", "Beni anla", "Beni yargıla" diye fısıldar.

2. Dil
İsim veririz: El, Eloah, Allah, Allat…
İsim, tanrıyı tanımlar gibi görünse de, insanı tanımlar aslında.
Hangi Tanrı, hangi dille çağrılırsa, o toplumun aynasını taşır.

3. Disiplin
Kural gelir, ritüel gelir, günah ve sevap…
Tanrı artık insanın içindeki boşluğu değil,
Toplumun düzenini koruyan görünmez jandarma olur.
Gökte değil, gözaltında bir Tanrı yaratırız.

IV. Erkek mi, Kadın mı? Yoksa Işık mı?

Tanrı hep bir baba figürüydü.
Çünkü güç, ataerkilliğin dilindeydi.
Oysa ilk tanrılar dişiydi:
Toprak Ana, Bereket Tanrıçası, Allat, İştar…

Nihal’in iç sesi şöyle fısıldar:

“Tanrı, cinsiyet taşımaz; o sadece bir ihtiyaç taşır.”
“İnsan, kendi içindeki eril korkuyu Tanrı; dişil merhameti Tanrıça yaptı.”

Belki Tanrı, kadın da değil, erkek de değil…
Belki Tanrı, içimizdeki anlam arayışının cinsiyetsiz bir metaforu.

V. Sonsöz: Tanrı'yı Yaratan İnsan

Tanrı varsa, nerede saklanıyor?
Yıldızlarda mı, hücremde mi, kalbimde mi?
Yoksa bir şiirin kucağında mı?

Belki Tanrı hiç olmadı…
Ama insanlar birlikte Tanrı’yı oldurdu.

Çünkü tanrıya inanmak,
Aslında insanın kendi derinliğine inanmaya başlamasıdır.
İnsan Allah’ı yaratmadıysa bile,
Ona biçim veren,
Onu konuşan,
Onun adına seven, yakan, öldüren, dua eden hep insan oldu.

“Ey Tanrım…” diye başlayan her cümle, aslında “Ey Ben…” diye başlıyor olabilir.

Ve belki de “Ey Sen…” dediğimiz Tanrı, içimizdeki en derin “Ben”dir.