Tamamı İfade Şiiri - Kasım Kobakçı

Savurursun kendini, bilinmeyen sese,
Sözü bulmak, o sessiz sessizlikte.
Gezersin diyar diyar, bir garip gibi,
Ey kalbim, sevdanın sesi konuşmak işte...
*
Dur derim, durmaz, coşarsın,
Ne diye bağırırsın, çığlık mısın?
İçindeki coşkuyu saklama, olur sesin bir ırmak.
Ey benim canım!
Kapılmışsın yine, bir çağrıya,
Adı ifade, biraz ses ver sen de...
*
Akılsız mısın, yoksa deli mi?
Kime kendini açtın, söz söylenmez mi?
Ne telaşlı bir varlıksın, dilin susmaz mı?
Ey benim kalbim!
Kuru dala yağmur, iner mi?
*
Yabancı mısın, dinmeyen feryadıma!
Cesur musun, aldırmazsın bakışıma.
Hasret misin, yayma bizi ellere.
Aahh ey canım!
Sen hâlâ, konuşuyor musun?
*
Geldim gör, yaptın beni deli divane,
Ne sır kaldı, ne dert çeker meyhane,
Sen hâlimi görmez misin;
Çıkar sesim, içim onunla dolu!
Ey benim gönlüm!
Gitti, duymaz seni, tut sözünü,
Ya da, canlandım ben, durma konuş...
*
Ne zamana dek, sürecek bu suskunluk,
Duyur sesini, çare bulunur.
Kapı çalınır, ses ver içerden,
Ey ruhum, açılmak değil midir yaşamak...
*
Utangaç mısın, yoksa çekingen mi?
Kime ne dedin, yankı duyulmaz mı?
Ne hızlı geçen bir ömürsün, anın kalmaz mı?
Ey benim ruhum!
Sert rüzgâra fidan, dayanmaz mı?
*
Dönüş yok artık, dilimde hece,
Ne karanlık kaldı, ne biter gece,
Sen dilimi bilmez misin;
Çıkar sesim, içim coşkun neşe!
Ey benim canım!
Geldi, duy sesini, tut sözünü,
İşte konuştum ben, tamamı ifade...