Tahripname Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Gecenin kör bir cebinde çakmak taşı arar gibi
üşüyerek yürürken şehrin dar sokaklarını
dudaklarımda üç günlük bir isyan
ve kalbimde paslı bir barut kokusu
gördüm:
bir çocuk, gazete kâğıdından bayrak sallıyordu rüyasına
bir mendil gibi solmuştu yüzü,
yoksulluk alnında mühür gibi,
“beni de yaz” dedi,
“beni de kat bu tarihe, yoksa unuturlar!”

şehir, beton bir ayinin içinden yükselirken
asfaltın altına gömülmüş dualar inlerdi
hiçbir imam “amin” diyemezdi artık onlara
çünkü minareler şimdi reklam panolarına secde eder
ezan sesi yerine banka kredileri yükselirdi göğe
ve müezzinler bile taksitli yaşardı artık

bir zamanlar
bu sokaklarda sarı buğday başakları koşardı
çocukların ayaklarına dolanan kelebekler vardı
şimdi...
bir simitçinin teneke tepsisinde
metal yorgunu bir güneş geziniyor
ve suskunluk…
sanki eski bir şiir gibi
her köşebaşında unutulmuş

ah şu kalem…
dilinde paslı bir sancak gibi tutarım her satırı
halkın teriyle ıslanmış bir kâğıda kazırım:
“ey gökkuşağına borçlu gökyüzü
nerede sakladın bizden çalan yıldızları?”
çünkü her gece
gecekondu çatılarına yıldızlar yerine
göçük düşer artık

korkunun kol gezdiği kaldırımlarda
bir duvar yazısı gibi yalnızım
‘düşünmek yasaktır!’ diyor devletin afişleri
ve ben her düşündüğümde
bir parkta, bir martı, bir işçi daha eksiliyor
her düşündüğümde bir türkü tutuklanıyor
her düşündüğümde annem ağlıyor uzak bir dağ köyünde
"sen susarsan" diyor, "ekmek bayatlar oğlum"

bir de siz var ya
kravatın arkasına saklanan efendiler
bir çay bardağında boğduğunuz halkın adıdır vatan
ve siz,
kömür karası alınlara vergi gibi çökerken
parmaklarınızda pırlanta değil,
kayıpların gözyaşı parıldar
duymadınız mı hâlâ?
bir taş gibi büyüyor öfke halkın göğsünde
ve şiir…
şiir artık bir çoban çocuğunun çığlığıdır
taş yontan yoksulun nasırlı duası
bir patikada uyuyan devrimdir
ve ben…
ben bu şiiri yazarken
kalemim değil, vicdanım kırılıyor