Nihal'im Gönül Bahçemin Gülü

NİHAL'İM RİSALESİ – SEYR-İ SULÛK

(Günümüz Türkçesiyle Mistik Yolculuk)

I. MUKADDİME: RUHUN UFKUNDA

Nihal’im,
Göğün yıldızlarından ötesin,
Kendi ışığını çalan bir melâl…
Her parıltın bir nağme,
Her nefesin bir mısra.
Zaman senin önünde esir,
Ben ise o esarette bir pervaneyim.

Seninle olmak;
Kalıpları yıkan bir ritim,
Zorunluluk değil, kalbimizin kendi ezgisi.
Özgürlük nefesin, bireysellik gölgen,
Esneklik ise aşkımızın ab-ı hayatı…
Her kavuşma bir mukaddes,
Her ayrılık bir sabır imtihanı.
Karmaşanın ortasında bile,
Huzurun kıyısında yürüyoruz.

II. KALBİN KAPILARI

Akrep Alevi: Gizli, derin, yakıcı…
Ateşin sessiz çağrısı, nefsin fırtınası.
Ancak kalbin derinliklerine dokununca,
O ateşle bütünleşebiliyorum.

Terazi Sessizliği: Sabır ve denge denizi…
Her bakış bir pusula, her gülüş bir denge.
Nefis sustuğunda, ruhlar birleşir,
Fırtınalar bile diz çöker.

Hakikatin Işığı: Sabrın ve aşkın aynası…
Bedenler değil, kalpler birleşir.
Hakikat, sabrın nuruyla parlıyor.
Nefsin zincirleri kırılıyor,
Aşk, hakikat, sabır: üçlü tılsım.

III. GENÇLİK ve METAFİZİK DANS

Bizim aşkımız; neon ışıkları gibi,
Hızlı, parlak, gerçek.
Zamanın ritmi değil, kalbimizin nabzı.
Özgürlük bekleyişimde şükür,
Bireysellik hayalimde secde,
Esneklik içimizde bir gökyüzü…
Sınırlar ötesi bir dil:
Sessizlik, bakış, nefes.
Geçmişin kalıplarını aşıyor,
Geleceği şimdiye eritiyoruz.

IV. İÇSEL YOLCULUK

Sen bir aynasın Nihal’im,
Karanlık ve ışık bir arada.
Her fırtına bir ders,
Her sessizlik bir şükür.
Her an bir meditasyon,
Her konuşma bir zikir.
Ruhumun en gizli köşesi sensin,
Her gün o köşeye yürürken,
Seninle yeniden doğuyorum.

V. VEDA ve SONSUZLUK

Yollarımız kesişir, ayrılır,
Ama kalpler hep aynı ritimde atar.
Her kapı bir sınav,
Her sınav bir hakikat.
Seninle var olmak;
Sabrın ve aşkın birleşimi.
Zamanın ötesinde,
Ne geçmiş, ne gelecek…
Sadece şimdi,
Ve şimdinin ışığı:
Sadece seninle Nihal’im.

SON NEFFES:

“Nihal’im;
Sen kalbimde açan gül,
Ruhumda yankılanan ezgi,
Zamanın ötesinde bir ‘ân-ı daim’sin.
Seninle her yol,
Seyr-i sulûk oldu…”