Tabiatiyla Devrimahal Şiiri - Seyfi Karaca

Baglandigi iplerden kopmaksizin
Nefret tufani sinir nöbeti cinnet firtinasi ve öfke kasirgasi
Eken bicenin kendini bile bile insanlik harabesine ceviren
Bas belasi tikanikligi korku adresine teslim ederek
Kaldigi bittigi yerden tekrar edecektir derler ya hani huy..
Insanin kim olduguna hem kanittir hem tanik
Sisli soguk sonsuz bir karanligin örtüsünü bürünmüs
Yolu hep dolambacli zorluklara simsiyah bir masal gibi
Ay yoksa ya yasta mehtap
Veya hastadir gece korku ürküsü uyandiran
Karmakarisik izbelerle bekledigi yerden gelecektir
Arasi yasadigi dünyayla bozuk
Histen uzak hevesten yorgun hayalden kesat amactan yoksun
Bitmez tükenmez anlamsizliga sürükleyip tasimaya
Viran bir yükün ezdigi üzüntüleri altinda coskusuz ufuksuz asksiz sevgisiz
Can cikacaktir belki,
Ama huy asla..

Nisan / 21