Suyun Fısıltısı Şiiri - Kemter Abdal

Bir dere akardı gizlice içimde,
kaynağı belirsiz, sesi derinden.
Taşlara çarparak çoğalır,
kıyılarını yosunlu bir hüzünle okşardı.

Bazen coşkun bir sel olurdu ruhumda,
sınırları aşan, her şeyi sürükleyen.
Hatıraların kıyısından geçer,
anıların tozunu kaldırarak.

Durgunlaştığı zamanlar da olurdu,
yüzeyinde geçmişin hayaletleri dans ederdi.
Dibinde saklı sırlar,
ışığa hasret, karanlığa emanet.

Kuşlar inerdi kıyılarına,
susuzluklarını giderir, şarkılarını bırakırlardı.
Rüzgar eserdi üzerimde,
yaprakların fısıltısını taşıyarak.

Ve ben, o derenin kıyısında oturur,
sesini dinlerdim saatlerce.
Her akışında yeni bir anlam bulur,
hayatın sırrına bir adım daha yaklaşırdım.

Çünkü o dere, bendim aslında.
İçimin karmaşık ve durulmaz akışı.
Her damlasında bir öykü saklı,
her kıvrımında yeni bir başlangıç.