Nihal'im Susmayı Beceremiyorum

Ben Sustum Nihal’im

Ben sustum, Nihal’im…
Goncanın sabah ışığına nazikçe eğildiği gibi,
Sana yaklaşmak isterdim;
Ama gölgem ağır düştü belki, farkında olmadan.
Affet beni, anlamaya çalışma…
Sadece bil ki, kalbim zarar vermeyi bilmezdi.

Sözlerim, sessizliğinin kıyısına vurduğunda
Fark ettim:
Her kelime bir adım fazlaydı.
Ben susmam gereken yerde konuştum.
Ve anladım Nihal’im,
En değerli şeyin huzur olduğunu…
Belki de bunu sana dair öğrendim.

Senin varlığın, bir nehir gibi durur ruhumda;
Sessiz, engin, derin…
Benim sözlerim ise bir taş gibi düştü bu nehire,
Dalgalar koptu, huzur biraz sarsıldı.

Eğer rahatsızlık verdiysem sana, Nihal’im,
Ben eğiliyorum:
Bu özür bir kabulleniş değil;
Bir geri çekiliş, bir saygı duruşudur,
Senin sessizliğine ve varlığına hürmettir.

Sen varsın Nihal’im…
Senin huzurun, varlığımın önünde bir yıldız gibi parlar.
Artık sana en derin saygımı göstereceğim:
Hiçbir şey yapmayarak, sadece dua ederek.

Her gün sana sessizce fısıldayacağım:
Huzurla ol, mutlulukla ol, sağlıkla ol.
Ve yüreğime kazıyacağım bir hakikat:
Bazı çiçekler dokunulmadan güzeldir,
Sen de öylesin Nihal’im…
Dokunulmadan, sessizce, varlığıyla aydınlatan.

Ben sustum.
Ve sustuğum her an, sana dair sevgiyle dolu…
Sonsuz bir dua gibi,
Sessiz, derin, Nihal’im’e ait.