Suskunluğun Müzesi Şiiri - Hatice Güzen

Bir kelime vardı
yalnızca gözlerinde kalan
anlamı solmuştu artık
ama geceyi örten
duvarlar sessizce ağlardı

taşlara gömülmüş harfler
sevginin eski yankısı belki
toza karışan
unutulmuş bir alfabe

sergilenen ilk kırılma:
bir çocuk susarken
anlamadan sevdiği
adını fısıldamayan sıcaklık

ikinci salonda:
boş bir kâğıt asılı
ne yazıldıysa silinmiş
yalnızca sızı
tutunmuş kenarına

üçüncüde:
dudaklar arasında sıkışan
bir “gitme” yankılanır
duyan olmamış
giden çok

sessizliğin başka bir katında,
başka bir anıya inilir...

dördüncü odada:
yıpranmış zamanın gölgesinde
yavaşça tutulan eller
kırık zamanın önünde
birlikte bekler
içlerinden biri
“önümüzde kalan ışıktır” der gibi

eksik parçalar
düşlerin kıyısında saklanır
yeniden biçimlenmeyi beklerken
gözlerinin ucunda
kırık bir ışık
tamamlanmanın ince nefesi

belki bir gün
bir kapı usulca aralanır
yalnızlığın kalbine
orada
yitmek değil
yeniden doğmak saklıdır

diller vardı
konuşulmadan hissedilen
şimdi cam fanusta
bir iç çekiş kadar kırılgan

müzeden
herkes
bir kelimeyle eksik değil
belki ilk kez
bir kelimeyle
tamam çıkar