Suskunluğum Şiiri - Serkan Gök

Sustum…
Çünkü ne anlattıklarım anlaşıldı
Ne de anlaşılmak için gücüm kaldı.
Ne anlatsam eksik kalıyor,
Ne söylesem yanlış anlaşılıyor.
O yüzden sustum.
Ama sanma ki unuttum…

Kalemime yaz dedim;
Söyleyemediklerini yazdı,
Yazamadıklarını sustu.
Her dize bir yara,
Her nokta bir durak,
Ve her şiir…
Bir veda gibiydi belki de.

Güneş doğsa ne olur,
Gönlümde gece duruyorsa?
Bir söz mü fazla geldi,
Bir bakış mı eksik kaldı?
Yoksa sen zaten hiç burada olmadın da
Ben seni hayalimde mi sorguladım

Sahte gülüşlerle kandırdığın aynalara bak,
Ben orada yokum artık.
Kendine anlat yalanlarını,
Çünkü bana işlemez artık
Gülüşümde eksik bir parça var artık,
Bir yerim hep yarım,
Bir vakit durmuş, kırık bir saatim,
Ne ileri gider, ne geri döner.
Zamanın ortasında tek başına,
Sadece içimde maziye döner.

Kelimeler boğazımda değil artık,
Kalbimin eşiğinde nöbet tutuyor.
Suskunluğum bir duvar değil,
Bir ayna aslında.
Baktıkça kendime
Seni görüyorum,
Hiç söyleyemediklerimde gizlenmiş.
Gönül gibi titrek, ince bir serzeniş,
Bir veda belki, belki de özleyiş.

Bağırmak isterken
Boğazımda düğümlenen her hece,
Bir yara gibi duruyor içimde.
Konuşsam paramparça olacak
Oysa içimde deprem vardı.
Sen duymadın.
Ben anlatmadım.
Çünkü biliyordum:
"Anladım" deseydin,
Gözlerimden dökülecek
Ne çok kelime vardı…

Dokunma…
Orası hâlâ sızlıyor. Kapanmıyor.
Dokunulmaz bir yerde duruyor.
Ne bir kelimeyle anlatılabilir,
Ne de bir gözyaşıyla temizlenir.

Ben sadece
Gürültüsüz ağlamayı öğrendim.
Kalbim bağıra bağıra konuşurken
Dilimi susturmayı seçtim.
Ve bil ki,
En yüksek haykırışlar
Sessiz harflerden çıkar.

Bakışlarımda bir şeyler anlatıyordum,
Ellerimde titreyen sabır,
Duruşumda yorgun bir sevgi vardı.

Baktım...
Anlatmak faydasız,
Anlaman imkânsız.
En çok da bu yüzden sustum.