Suskun Kırgınlıkların Kökü

Bir cümleye sığmaz bazı kırgınlıklarım
Kırık bir nehir gibi içimde biriken.
Dilim düğümleniyor, kelimeler paslanıyor
Ve her suskunluk, bir çığlığın kabuğu.
"İyi miyim?" diye sorsalar,
Gökyüzüne bakıp cevap veriyor yağmurlar
Ruhumun ıslak toprağında ne varsa,
O beni anlatır zaten.

Konuşmak istiyorum,
Ama dudaklarım bir mezarlığın kapısı gibi ağır.
Sözcükler, boşluğa düşen taşlar gibi
Yankısız kayboluyor.
Bil ki en derin yaralar, en sessiz kanar.

Ruhum bir ağaç ki kökleri paslı
Yaprakları dökülmüş, gövdesi eğik.
Rüzgâr bile dokunmaktan korkuyor
Çünkü her temas, bir çatırtıyı çağırıyor.
Ve ben,
Bu çürüyen dalları kendimden
Koparamıyorum.

Susuyorum, çünkü acıların dili
Harflerle yazılmaz.
Ağlıyorum, çünkü gözyaşları
Kelimelerin sığmadığı yerden
Dökülür.

Biliyorum
Bu yorgunluk bir son değil,
Toprağın altında biriken bir direnç.
Bir gün, köklerim fısıldayacak
"Taş yesek de,
Filiz vermesini unutmadık!"