Önce gözlerin değdi gülüşlerime..
Sonra...
Geceler şahit oldu gözyaşlarıma..
Beynimde yokluğunun uğultusu..
Uyutmadı beni aylardır..
Ne sağım sendin,
Eyyy…
İmkânsız sevdam…
Sen ki — varlığın bile yasak; bir duâ gibi suskun,
diline değen her harf yanar, kalbimde derin bir çukur açar.
Seni anmak, içimde sabaha dek yanan bir mumu söndürmek gibi;
her nefeste fitilin daha da kısılır, alev küçülür ama sızı büyür.
Eylül’e kaç var, bilmem…
Ama sana kaç var, onu sayıyorum hâlâ.
Takvimden her gün bir yaprak düşüyor,
Ve ben o yaprakların hışırtısında
Adını duymak istiyorum, ama olmuyor.
Soğuyan tek şeyin havalar olmadığı bir eylül günü… İçimdeki suskunluk, bir kentin kalabalığında unutulmuş bir melodi gibi ağır ağır yayılıyor. Rüzgâr serinlese de, insanın içine çöken boşluk daha keskin, daha sessiz.
Eylül, takvim yapraklarında yalnızca bir ay değil; ayrılıkların, bitişlerin, içe dönük sorgulamaların adı. Her gün biraz daha kısalan ışığın gölgesinde, zamanın elini daha belirgin hissediyor insan. Belki de bu yüzden her eylül, aynı hüzünle geliyor.
"ey sevgili..!!
Hayat sensiz o kadar zor ki..
yüreğim de cemreler tutuşurken,
her soluk alışım da ciğerlerim donuyor..
sensizlikten üşüyorum sevgiLi..!
Gecenin kör karanLığında nereye dönsem
Gece hep karanlık olurdu,
yıldızlar olmasa…
Ama hangi yıldıza baktığının ne önemi var ki?
Gökyüzünün mavisi hâlâ üstümüzü örterken,
kim çalabilir ki gökyüzüne uzanmış yıldızlarını?
Hangi bulut gizleyebilir ki gökyüzünün tamamını?
Geceye Fısıltı
Sessizce çöker gece
Ve ben en çok seni düşünürüm
Kaldığın yerden başlar yokluğun,
Bir sigara gibi tüter içimde.
Bizim geç kaldığımız şiirler var,
mısraları yarım kalmış, dizesi eksik,
kalemin ucunda donup kalan kelimeler gibi…
Bir hevesle başlayan ama bitmeyen satırlar gibi…
Bizim geç kaldığımız hatıralar var,
17 Ekim Gecesi
Cântanem’e,
Oysa ne çok bekledim seni ben…
Geceleri sabahlara kavuşturarak, her doğan günle yeniden başlamaya çalışarak.
Kaç pencere buğulandı adını söylerken,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!