Suskun Adam Zeynepp Şiirleri - Şair Susk ...

Bir geceydi…
Sessizliğin içinde yalnızca onun hıçkırıkları vardı.
Başını omzuma bıraktı,
Ve ben, kalbimin titremesini saklamaya çalıştım.

Sen ağrıyan yerim olarak kalacaksın.
Her dokunuşun bir hatıra kırığı,
her susuşun bir sızı gibi yerleşecek bedenime.
Ben yine de seni hep merhem olarak bileceğim;

ne bir sitemin izi vardı, ne bir yarım kalmış cümlenin gölgesi.
Sadece sessizdi; saf, masum ve tertemiz.
Sonra bir el değdi, bir kalem çekildi o beyazlığa…
Ve her çizgide biraz soldu, her harfte biraz kirlendi.
Bir hikâye doğdu belki, ama aynı zamanda bir kayboluş başladı.
O andan sonra hiçbir şey ilk hâli gibi kalmadı;

Soruyorum kendime,
bizden geriye ne kalacak?
Belki birkaç satır,
belki bir kart,

Biz neden bu kadar mutsuz insanlar olduk?
Hayat mı yordu,
yoksa insanlar mı çaldı içimizdeki baharları..

Bazen itiraf etmekten korktuğum bir şey var: Biz aslında hiçbir şeyiz. Ne sen benim için bir isim oldun, ne ben senin için bir yer edindim. Yalnızca yarım kalmış cümleler, içi boş bakışlar, geride bırakılan kırık sessizlikler…

İçimde bir ses hep diyor ki; belirsizlik, en ağır yükmüş. Çünkü insan kaybettiğini bilir, özler, acısını taşır. Ama bilmediğini, adını koyamadığını… Onu neyle anarsın? Bizim adımız yoktu, belki de hiç olmayacak.

Bıraktın beni kor dan bir yangının içinde,
Göz yaşım ateşi söndürür mü.?sandın..
Karanlıklar içinde kaldım bir başıma,
Yıldızlar ruhumu aydınlatır mı sandın..?
Onca söz yazıp bırakip gittin,söyle hangisinin içinde sevdayı sakladın..
Allah aşkına,Allah aşkına bunca zaman neyi bekledin..

Hani CâN deyince bin CâN çıkarya
Cañ dan.....
Bilmezsin han gi birini koyacaksın cân'a..
Sen oLan CâN_ımı
Yoksa Cân oLan Can_ımı
@dsız..

CâN

Sen misin canın sırrını bilip unutan o derin gönül?
Sen misin canı Can bilip, Can olan?
Kalem misali, içindeki mürekkebi akşama,
Gönlümün sayfalarına usulca akıtan…

İnsanı olduğu yerde donduran; nefes almayı zorlaştıran; gözlerini boşluğa diktiren o duygu… Sanki önünde bin kapı vardır da hiçbirinin anahtarı sende yoktur. Ne kadar uğraşsan, ne kadar çırpınsan da sonuç değişmeyecekmiş gibi gelir. Umutlarını alır; hayallerini alır; gücünü yavaş yavaş tüketir. Ve sen, her geçen saniye biraz daha ağırlaşan bir yükü sırtında taşır gibi yaşarsın.

Hayatında hiç çaresiz kaldın mı?
Hani öyle bir an olur ki; ne yapacağını bilemezsin. Kalbin bir şey söyler, aklın başka bir şey… Ama bedenin hiçbirine uymak istemez. Adım atamazsın. Konuşamazsın. Susamazsın da. Gözyaşın akar ama için boşalmaz; kelimeler boğazına düğümlenir ama kimseye ulaşmaz. İşte o an, insan kendini en çok yalnız hisseder. Çevrende onlarca kişi olsa bile, hepsi uzak birer gölge gibi görünür. Seslerini duyarsın ama hiçbirine tutunamazsın. Ellerini uzatsan bile hiçbiri sana değmez.