Sükûtun Secdesi Şiiri - Ömer Zengin

Bir tebessüm aradım, taş duvarlarda,
Ne bir dost bulabildim, ne de bir yârda.
Meydanlar kalabalık, içimse kocaman boşluk,
Her yüzde bir maske, her elde bir tuzak…

Gülmedim yıllardır, gülene küstüm,
Kimi yol ararken, ben yoldan düştüm.
Bayrak da benle ağladı bu gece,
Sustum, ama sustuğumda bile Allah diye!

Anladım ki saadet, ne parada ne pulda,
Ne şanlı bir kürsüde, ne de bir kulda.
Bir secdede buldum ben asıl huzuru,
Diz çökünce çözdü içimdeki zorluğu…

Sancağı omuzladım, omzum sızladı,
Rüyalarım bile rızkını azalttı.
Ne zaman ki kalbim Rabbime döndü,
O vakit gönlüm, suskunken dahi güldü.

Bir gamzedeyim ben, Türk’ün dertlisi,
Mazlumun umudu, zalimin sesi.
Nefsimle verdim en çetin savaşı,
Zafer, sabırda; vuslat, musalla taşı…

Ey genç yiğit! Arama bahtını bataklıklarda,
Gerçek mutluluk, yalnızca Allah'ta.
Sükût et, sabret ve Hakk’a dayan,
Çünkü kalptir, Allah'ı anınca uyanan.