Sükûtun Feryadı Şiiri - Yakamoz Astana

Sükûtun Feryâdı

Hiç sükût ile çırpındın mı ey gönül?
Hiç, en ziyâde aid olmayı murâd ettiğin diyârda, garîb mi hissettin kendini?
Kalbin, sînesine sığmayınca derin bir ah ile susmak, ne garîb hâl değil midir?

Pekâlâ, dönülmez bir yola revan oldun mu hiç?
Ki o yol, her köşesinde pusularla dolu,
Lâkin sen, bir lahza dahi ric‘at etmeyi hatırına getirmezsin.
Dağ gibi ummanların ucunda, aslında varılmaz bir menzil görmedin mi?

Bedenim, ruhuma dar geliyor artık;
Zîrâ bu cihan bunca insana dahi mekân olamazken,
Biz niçin kendi cesedimizde dahi mahbûsuz, bilmem…

Nefes alırım amma sanki yıllar evvel, o son nazarda,
Son nefesimi de verdim.
Tekrâr etmek beyhûde idi belki de,
Lâkin niçin bu kadar çok sevdim, hâlâ bilmem…

Hıçkırıklarımın işitilmesinden hicâb eder oldum;
Belki de hiç sevilmedik, kim bilir?
Artık pek yorgunum — çıkmaz bir sokağın girdâbında savrulmaktayım.
Ellerim yaşlarımı silemez,
Zîrâ ellerim öyle ıslandı ki, ben böylesi bir yağmur görmedim ömrümde.

“Neden?” demek dahi istemem artık;
Zîrâ boğazımdaki düğüm, kelâmlardan ziyâde canımı acıtır.
Beynimin uyuştuğu o hâlde, kaybolmak arzûsuyla yanarım.

Ve bil ki en beteri şudur:
Sonunu bildiğin bir hikâyeyi,
Yine de bir lahza daha yaşamak için
Gözünü kırpmadan seyreylemek…
Bir kaşı, bir gözü…
Ve o bakışta mahvolan bir ömür…