Sükût Şiiri - Seyran Özcan

Bir sessizlik vardı,
Kâinat ondan doğdu.
"Ol" dedi Kudret,
Ve zaman, secdeye vardı.
*
Topraktan bir nefes yükseldi,
Bir kalp attı ilk defa,
İlahi bir sır saklıydı o kalpte:
Unutan ama özleyen bir insan.
*
Göğe baktı sonra,
Her yıldız bir ayet gibi yanıyordu.
Her biri fısıldıyordu:
"Sana şah damarından da yakınız..."
*
Deniz sustu, dağlar bekledi,
Bir kuş havalandı
Ve rüzgârda yankılandı o kadim nida:
"Nereye giderseniz gidin, O sizinle..."
*
Kalbim, bir sûre gibi titredi.
Bir secdeye dönüştü her nefes,
Bir duaya döküldü her yara.
*
Sonra sustum,
Çünkü kelimeler,
Ayeti eksiltirdi.
*
Ve anladım:
Işık, güneşten değil, Rahmet'ten doğar.
Karanlık, yokluk değil
Unutulmuş bir "İkra"dır sadece.
*
Şimdi her yaprakta
Bir “Bismillah” gizli.
Her gözyaşında
Bir “Tevbe”.
Ve her kalpte
Bir “Rabbim, affet beni.”