Sükût. Şiiri - Hüseyin Muşmal

Sükût
Ansızın sen ortadan kaybolup gidiyorsun,
Yerini bilemeyen peşinden hiç gelemez.
Böyle sükût ederek kendine ediyorsun,
Derdini söylemeyen buna derman bulamaz.

Bir sohbete başlasak biri yarım kalıyor,
Aklın başka yerlerde, gözün hemen dalıyor.
Bilmem ki böyle sana acep neler oluyor?
Anlatmazsan hâlini öyle kimse bilemez.

Her geçen gün eriyip sen sanki soluyorsun,
Bir gün yaza dönüyor, bir gün kış oluyorsun,
Çareyi sen yalnızca susmakta buluyorsun,
Hiçbir sükût senin tek gözyaşını silemez.

Gel, otur yanıma da anlatıver derdini,
Ağır ağır konuşup döküver hep kurdunu,
İnsan ömür bitmeden terk eder mi yurdunu?
Dünya gelse araya seni benden alamaz.

Eşref'in dediğini sakın atma yabana,
O da böyle söylerdi, sorsaydık bir çobana,
Derler ki “Bu dünyada güven duyma babana”,
Kötü günler geçecek, bir ömürlük kalamaz.