Suçun sessizligi.. Şiiri - Yorumlar

Utanılacak yazmıştım, uyanılacak diye yazılmış telefon düzeltmesi herhalde. Gerçi o utanılacak şeyleri söyleyince, kalbi kırıldı, yaralandı, yaralananda da akıllanmak olurmuş diye söyledi. Ne olur akıllanmayın dedim ona. Gerçi o zaten akıllı idi, aklıyla da beni severdi kalbiyle yine. Yine seviyor, belki affedemedi ama sanki affetmiş gibi iyi davrandı bana. Hem suçlu olup kırıp döküp utanılacak suçumla birlikte hem de bana küsüp gitseydi, buna dayanacak gücümü hiç hissetmiyordum. O yine korktuğum karanlıkta bırakmadı beni, küsse de yine geldi yanıma

O da bana küsmüştü. Nerede birileri birilerine sitem etse, aklıma o geliyor. Bana hiçbir sitem bile etmedi. Ben, neden gereksiz anlamlar ve haksız manalar çıkardım, çok uyanılacak o anlamları nasıl ona söyleyebildim. Daha hiç yüzümü de görmek istemeyecek manaları nasıl ifade edebildim. Çok gereksiz sapkın manalar çıkardım. Bir anahtar kelime beni alakasız bir şekilde onun öyle bir maksadı yokken cidden ziyade etkiledi. Evet, içimde o kendi kendime gocundurduğum işleri zor bir şekilde durdurabildim. Yine de ertesi gün durdurduğum şeyler, mantıksız bir şekilde dirildi. Üzerine başka şeylere de o eski acıyla, şimdi bugün hiç öyle hissetmediğim fakat o zaman imtihan gibi kalbime gelen paramparça eden manalar aynamı da paramparça etti, başka şeyleri de o ayna ile olmadığı şekilde gördüm. Bir iki gün sussa idim, sonra aklım çalışacaktı zaten hakikati geç de olsa kafamda anlayabiliyorum. Fakat kendi sapkın tasavvurum sabırsızca karakteriyle birleşince herşeyi kırıp dökünce aklım o zaman yanlışımı kırık döktükleri elinde iken fark edebildi, iş işten geçti. Bazen o kadar gereksiz alınganlıklar oluşuyor ki, suçluyum ve annem bana kızıyor diye de anneme kalbim son derece fazla kırılıyor fakat onun hiç haberi olmuyor, fırtınaları içimde söndürüyorum. Evet, çok özlüyorum, hayatımın kritik dönemleri geçti, annem normal insanlar gibi hayatının kritik çağlarında hayatı olağan şekilde akıp gitmiş, bizi çekip çevirmiş, kızıp yönetmiş. Fakat benim ne halde olduğumu bilmiyor. Hayvanları bile kıskanıyorum. Bir anahtar kelime bütün hayatımı kasırgaların arasına alıyor. Bana kızdığında o benim yaşımda iken annesi ona böyle kızmıyor olduğunu düşünüyorum. Onun benim yaşımda ikenki ben çocuk olduğum ve anneannemin bize geldiğinde sohbet ettiklerini ve hep saygı gördüğünü de aklıma getiriyorum. Bir kelime rahat rahat ağıza alınması caiz olan bir kelime benim felaketim oluyor. Daha hiçbir şeyi doğru anlayamıyorum. Böyle bir zamanda işlediğim o korkunç suçumu bu şiiri görünce tasavvur ediverdim maalesef.