Karanlık kovalarken sabahı
sessizlik hükmettiğini,haykırıyor hayata
duyunca bu sesi;
geçmişte buluyorum kendimi
tanımıyor kimse beni buralarda demekki ait değil artık geçmiş bana.
Seyreylerken kendimi,zulmün kalemi açlık yazıyor
yokluğun ise izi sevgiye çıkmakta
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta