Sözler de kırıyor bazen.

Sevgi dedikleri şeyin bazen insanı bu kadar yıpratabileceğini bilmiyordum. Her “seni seviyorum” dediğinde umut ediyorum, ama karşılığında bir çaba yok. Sadece sözler… Sözler de kırıyor bazen, bazen de hiç değeri yokmuş gibi kayıp gidiyor.

Ben sevdim. Saf, tüm kalbimle… Ama karşılığında yorgunluk, kırıklık ve bitmeyen tartışmalar aldım. Küçücük bir hata, bir yanlış anlaşılma, onun gözünde dağ gibi büyüyor. Ve ben, her seferinde kendimi toparlamaya çalışırken, biraz daha tükeniyorum.

Kırıldım… Kelimeleriyle, suskunluklarıyla, ilgisizliğiyle… Her gün biraz daha küçülüyorum, sanki içimdeki ışık söner gibi. Yıprandım… Sevmek için savaştığım, her şeyi affettiğim ama karşılık göremediğim için. Yoruldum… Beklemekten, kendimi anlatmaktan, sürekli eksik görülmekten…

Bazen düşünüyorum, aşk böyle olmamalıydı. Kalbim yanarken, ruhum da yanmamalıydı. Ama işte buradayım; hâlâ bağlı, hâlâ kırgın, hâlâ yorgun… Ve hâlâ içimde bir umut kırıntısı var, belki bir gün her şey değişir diye…

Ama biliyorum , gerçek cesaret burada başlıyor: Vazgeçmek değil, kendine yeniden sarılmak, acıyı hissetmek ama onu taşıyabilecek gücü bulmak.