Soyut Resimler Şiiri - Kasım Kobakçı

Son perdeyi delen, kirli ışık,
Ufkun derinliklerinde batıyor.
Kışı beklerken, garip bir filiz açıyor,
Hayatın merkezi, sessizce yükseliyor,
Işık yiyor.
*
Yüreğimizdeki sızı bitecek.
Parlak ay, neden karanlıkta kayboluyor?
Cevap gizli, hangi gökte?...
Birden giden o gölgeli, utanmaz kadında...
*
Geliyor ve tuhaf bir denge içinde gidiyor:
Bıçak mı? Bizde yok;
İkimiz de yar olduk ve hep bize...
Gizemli!
*
Soyut resimler, diyorum içimden.
Kendi yolundan uzak,
Hepsi tek başına, ama çevredekiler,
Tek vücut ve sıvı.