Sakın sorma bana kendine sürgün yüreğimin kederini. Acıyı bu denli sahiplenişime mantıklı bir sebep bulmak öyle zor ki...
Öyle zor ki güzel çocuk, acı tebessümümü büyük şehirlerin yalnızlığa bırakıp bir ıhlamur kokusunun peşine takılıp gidebilmek.
Kendimi bildim bileli boğazımda bir yumruyla dolaşıyorum. Saçları bir kez okşanmayan bütün çocuklukların yasını tutuyorum her gece. Omuzları çökmüş her babanın kederini taşıyorum omuzlarımda...
Senin suçun değil çocuk, deniz kıyısında bir martının gözlerine bakıp hayata dair cümleler kuramayışın
Hayatı bir yarış diye anlattılar çünkü bize. Bizi kendimizden çalmaya uğraştılar büyümeye başladığım günden beri. Kimi zaman kirli yeşil bir kağıt parçasının gölgesine saklamak istediler insan oluşumuzu, kimi zaman kendi kirli çarklarının parçası olmaya zorladılar bir nefeslik gökyüzü karşılığında.
içimin güler yüzü,
yaşanılası iklimim hoşgeldin...
(adımın çapraz yazılması kimin umrunda...
denize düşen yılana öykünür biraz da...)
