yüzümü rüzgara bırakalı hayli zaman oldu
hayallerimi
terkedilmiş köhne bir evin
sıvası dökülmüş duvarlarına
her akşam tanımadığım bir hicran
yaban bir ıstırap çalar kapımı
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?