Sonsuz Teneffüs Şiiri - İlhan Özgen

Gül solarken, bahar göçerken,
Bilirim her fani ten susar bir gün.
Yıldızlar düşer, denizler çekerken,
Kül olur her hatıra, her düğün.

Fakat senin gözlerinde bir ışık,
Bin asır devirir, çağlar aşar.
Bir bakışın, göklere açılan eşik,
Orada ne zaman, ne ölüm yaşar.

Senin dudaklarında öpücük,
Donar kalır zamanın nefesi.
Bir bahar rüyası, sıcacık,
Unutulur mu hiç bu neşesi?

Tenin mermer değil, su değil, toprak,
Ruhun nakış nakış dokundu bana.
Ne bir fırtına, ne devrilen yaprak,
Erilmez bu aşk, yazıldı cana.

Güzellik bir anlık hediye belki,
Ama aşkın ölümsüz mührü var.
Her nefeste, her çarpıntıda, her telde,
Sonsuzluğa uzanır bu diyar.

Gel, dokun bana, bitsin bu rüya,
Uyansın aşkımız, çağlara ders olsun.
Seninle her an, bitmeyen bir dünya,
Kalplerde bir "sonsuz teneffüs" çalsın.