Sonsuz Şiiri - Sedat Gümüş

Sonsuzluğa Uzanan Hece
Oysa hayat, keskin çizgiler ister benden,
Başlangıcı belli, sonu mühürlenmiş olsun.
Herkes kendi yoluna, kendi hikâyesine gitsin,
Derler, ama bu yolun sonu sana çıkmasın.

Ne zaman bir sayfa çevirsem, yüzün beliriyor,
Ne zaman bir kapı kapansam, sesin geri geliyor.
Sanki evren de benimle birlikte direniyor,
Bu sonsuz döngüden bir çıkış yolu vermiyor.

Biliyorum, cesaret bir gün fısıldayacak kulağıma:
"Bitir bu işkenceyi, huzuru bul artık."
Ama o fısıltı, senin gülüşüne çarpıp dağılıyor,
Ve ben yine aynı çıkmaz sokakta kalıyorum.

Sen benim yazdığım, ama hiç okunmayan mektubum,
Zarflanmış, pullanmış, ama postaya verilmemiş.
Çünkü biliyorum, alıcıya ulaşırsa,
Geriye sadece boş bir sayfa kalacak, dipsiz ve kimsesiz.

Bırak, bu sonsuz hece böyle uzayıp gitsin,
Nokta konmayan her an, biraz daha sen demek.
Zira o mutlak son, sensiz bir başlangıç demek,
Ve ben, o yeniden doğuşa henüz hazır değilim.

Sedat gümüş
25/05/2023