Sonbahar Sokağı Şiiri - Kağan Şen

ankaranın isli varoşlarında bir kent kızı....
yas tutuyor derdi bir kader çarkı....
her tarot falında asılan adamı oynuyor vatan caddesinin soldan ikinci çıkmazı…

bir adam döverler kimsesizlerin eski evinde…
bir bakış sanki,bilmem kaç rakım yüksekte, uzakta,galiba ankara yakınlarında
bir sıcak nefes saklarsın,
kış geceleri üzerini açan çocuklardan…

terli terli aşık olma der annem hep...
üşütür hasta olursun...

ürperirsin sabahları evden çıkarken...
hani sen yabancı değilsin,
bilirsin bizim sokağın köşe başlarını….
yıllar oldu dönmeyeli oralardan…
kışın ayak izleri hüzün verirdi saime teyzemin camından

kahvaltı etmeden aşık olma der annem sabahları….

ve çok iyi bildiklerim aslında karelerdir….
dört köşesi olan her şey, bizim sokak gibi…

işte getirdim anneciğim bu aşk, bu da ayrılığın üstü...
dokunmadım tek kuruşuna….

aşk, ayrılıkla satılırdı o zamanlar …

ve yine o zamanlar,
üç tekerlekli bisikletim vardı ama
paylaşmak zorunda kaldığım bir kardeşim olmadı pedal kıskançlıklarında….

itiraf ediyorum dün ödevimi serviste yaptım,,
ama ayak üstü sevmedim hiçbir sevgiliyi,
geçirmedim hiçbir aşkı arkadaşımdan..

senle yada sensiz bitiyor çocukluğum....
hani şu mürvet komşu annenin evlerinin önündeki ıhlamur ağacı var ya
bir yaprağını da sana tartıyordu dün sabah, gördüm..

evde var sakın başka ayrılık alma der annem hep
Ve sütçüler geçer bizim köşe başlarından,
Dün gece uykusuz kalmış eski bir ayrılıktan..