Sonbahar Gelmiş Anadolu'ma

Sonbahar gelmiş Anadolu’ma,
dağlardan süzülen serinlik sinmiş havaya,
toprak, yorgun bereketini gizler koynunda,
gökyüzü solgun bir mısra gibi
düşer ufuklara.

Yaprakların hışırtısı,
yanık bir melodinin telinde titriyor,
her adımda biraz eksiliyorum,
biraz daha kendime gömülüyorum.

Hüzün kuşları göçüyor içimden,
kanat sesleriyle savruluyor
çocukluğumun avlusu,
ilk bakışın tazeliği hâlâ gözlerimde,
giderken ardında bıraktığın sessizlik
büyüyor içimde.

Köy yollarında sararmış otlar,
dalları boşalmış yüklü ağaçların,
ve uzaklardan gelen bir davul sesi gibi
rüzgâr vuruyor gönlümün kapısına.

Vakit tamam,
Ya ayrılık vaki,
ya da kavuşma vakti.
Ne faydası var,
ikisi de içime sığmaz,
ikisi de yanağıma düşen
soğuk bir gözyaşı olur.

Göçmen kuşların kanatlarında
uzak ülkelerin hasreti var,
benimse içimde
yalnızlığın derin kuyusu.
Her kanat çırpışı,
bir daha dönmeyecek yüzlerin görüntüsü gibi
yaralıyor yüreğimi.

Her ses bir ayrılıktır.
Ya da belki,
bir sonbahar şarkısıdır şimdi;
o şarkının yırtık perdesinde
savrulan tek bir notayım ben.

Şimdi savrulup düşen düşen her yaprak
içimde başka bir veda taşır.

Bir gün,
bu toprağın bağrına ben de karışacağım.
Tüm vedaları, tüm kavuşmaları,
tüm gözyaşlarını toplayıp
sessiz bir Anadolu türküsüne bırakacağım.
S.GÖL