Son Sınav Kâğıdından Yükselen Zafer Şarkısı

İşte bitti!
Son sınav kâğıdı teslim edildiğimde,
Sıranın üstünde bıraktığım ter izleri,
Bir senelik direncin madalyası oldu…

Göz kapaklarım kurşun gibi ağırlaşmıştı biliyorum,
Kitapların sayfaları zihnimde yaprak yaprak uçuştu,
Formüller, terimler, grafikler
Hepsi bir girdap oldu…
Ama ben,
O girdabın ortasında duran bir fenerdim!

Stresin kırmızı alarmları çaldığında,
“Yapamayacağım” fısıltıları kulaklarımda uğuldadığında,
İçimden o 47 yıllık çınar haykırdı:
“Daha önce de aştım, yine aşarım!”

Şimdi kalemini bıraktım, sırt çantanı omuzladım,
Koridordan çıkarken attığım her adım,
Zamanı büken bir zafer yürüyüşü…
Çünkü ben:
Sadece sınavları geçmedim,
Kendi sınırlarımı da geçtim!

Bitti dediğim o son sınav aslında,
Bir senenin röntgen filmiydi
Göğüs kafesimde biriktirdiğim tüm “yapabilirim”ler,
Kemiklerime işlenmiş bir diploma için ilk adım oldu!
Notlar açıklanmasa da ben biliyorum
En yüksek puan, yorgunluğumu yenen cesarete verilir!

Yani demem o ki
Asıl imtihan, sınav salonunda değil;
Yorgunlukla zafer arasındaki o dar köprüde verilir.
Ve ben o köprüden geçtiğimde,
Adım artık ‘direnç abidesi’ydi!”

Şimdi bütün tebrikler kendime 1. sınıf galibi olarak…
Şimdi dinlenme vakti!
Çayını koy, yaz şiirini, ruhunu serbest bırak.
Çünkü 2. sınıf beni bekliyor
Çünkü orada da aşacağım yüce dağlar var!