Son Sevdiğim Şiiri - Osman Türkmen

Ben;
Umut hamurunda yoğrulan, un gibiyim,
Muson yağmuruyla ıslanan, yosun gibi,
Hasret ikliminde, öğün gibi,
Yılmayan sevginin kölesi,
Dönüşü olmayan, yolculuk gibiyim.

Yüksek duvarlarla çevrili, kale gibiyim,
Göz yaşlarıyla sulanan, lale gibi,
Elde kalmış vale gibi,
Kazanamayan aşkın çilesi,
Yaramaz bir çocuk gibiyim.

Ya sen;
Sessizlik içinde, seda eder gibisin,
Hoş çakal derken, veda eder gibi,
Giderken bile, eda eder gibi,
Ne ilerliyor, ne dönebiliyorsun,
Arada kalmış oyuncu gibisin.

Islak yağmurlarla yere düşen, duygu gibisin,
Korsan gecelerde çaresiz, uyku gibi,
Karanlıklarda varolan, korku gibi,
Öncesi sonrası yok bunun,
ve sana vuruldum ben,
Herhalde sen...
Son gibisin!