Son Köy Şiiri - Seyrani Göl

İçimdeki heves bitti,
Bu uğradığım son köydü.
İlerisi darmadağınık,
Yıkık virane evler...

Bildiğim yollar kapalı,
Heybemde azık da kalmadı.
Döktüğüm çiçekleri tekrar toplamak olmaz,
Zaten onlar da artık soldu.

Ve ben aylak bir sarhoş dolaşır oldum,
Sessizliğin içinde yankılanan bir gölge,
Kendi ruhumun deribliklerinde kaybolmuş,
Yorgun bir gemi, limansız denizde savrulmuş.

Zamanın acı rüzgarlarıyla dövülen,
Umutsuzlukla yoğrulmuş yüreğim,
Karanlıkta arar bir ışık kırıntısı,
Belki yeniden doğar diye umutlarım.

Gecenin koynunda kırık hayaller,
Adımlarımın izini siler usulca,
Her nefeste biraz daha erir içim,
Bir zamanlar canlı, şimdi küllere bulanmış.

Suskunlukla konuşur gözlerim,
Sözcüklerim yitik şehirlerin harabelerinde,
Bir düş gibi geçer solgun anılar,
Ve ben, boşlukta savrulan bir yalnızlık...

İçimdeki ateş sönmüş gibi görünse de,
Bir kıvılcım vardır hala derinlerde saklı,
Belki de her son, yeni bir başlangıçtır,
Uzaklarda bekler, yaşamın sessiz sesi..
S.Göl