Son Eylül Şiiri - Halil Kumcu

Sararan hayatım, dalından koptu kopacak;
Eylül gibi hazanda geçti ömrüm, koşarak.

Kırılan kanadımla camlarında üşüdüm,
Gittiğin gün aynada bin parçaya bölündüm.

Apansız buğulandı gözlerim sokaklarda;
Ölü gibiydim, belli belirsiz rüyalarda.

Bir gün aklına düşersem, kimsesizliğimle,
Takvim dökülürken, buram buram özlemimle.

Kapını, pencereni açık bırak, sevdiğim;
Eksenin üzerinde döner, döner, eririm.

Hikâyenin sonunda vuslat mahşere kaldı;
Zaman vefasız, kelimeler anlamsızlaştı.

Aşkın yazgısı, ah dedi, ölümle birleşti;
Senle aynı gökyüzünün altında tükendi.

Durma, savrul, savrulabildiğin kadar gönül;
Bir sabah kalktığında, baktın ki bu son Eylül.

7 Eylül 2022 / Çarşamba / Bartın