Son bir kez İstanbul

Son bir kez İstanbul…

İstanbul Uyumayan şehir
Uyuklar gibi dursa da arada
Derin bir uyku sanıp yanılma
İstanbul bu uyulması çok zor
Annenden doğduğun andan
Bir şekilde ayak uyduramaz
Hele bir de ayakta uyursan
Son nefesine kadar hayatta
İstanbul’a hiç uyanamazsın.
Kaçıp gitmeden tüm fırsatlar
Erkenden gözünü açamazsan
Sen daha anlayamadan olayı
Adama yutturuverirler zokayı…
Boğazın bir yakasından öbürüne
Güneşin ilk ışıkları parladığında
Sen hala kıpırdayamadıysan
Çok geç artık herkes uyandı!
Millet ta köprüye dek dayandı ;
“Başka İstanbul da yok!”
Bugün de kayıp gitti fırsatlar
Ama üzülme işin yarını da var.
Görülecek onca şey arasından
Bugün bu tepesinden olmadı
Boğazın başka bir köşesinden;
Yetmez ama! Ömürde bir kez
Boğaz’a bakılmadan gidilmez!
Çamlıca’dan görülmeden ölünmez!
Yeter ki “gömülmeden görmeyi” iste; bir kez!
Yine mi olmadı “Son arzundur”: Vasiyetin…
Gözü hep açıklardan olmak değil;
Göz açık gitmemekse;
Hasıl olur belki niyetin!

Yılmaz BEKTAŞ