Sofi'nin Kızı Dudu Şiiri - Ömer Çelik

Sanki kalan ömrünü, kederden arındırmış
Genç yaşta bahçelerde, bağda harcanıyordu.
İpekli çaputlarla, bezlerle kandırılmış
Dar pantolon, blue jean..
Şehirde başka biçim, Sofi’nin kızı Dudu.

Güzellik uykusundan nağmelerle uyanır
Mizacından, tarzından, dostu, erkanı tanır.
Kendini kainatın eşsiz sultanı sanır.
Kahin, falcı, müneccim...
Kiralık hayallerin peşinden koşuyordu.

Babasından devre mülk, kocasından fabrika
Şoförü kalifiye, oto ecnebi marka.
Mevsimlik samur kürkle, dolaşır banka banka
Dolar, frank, sterlin…
En çok tefecilerin kurunu seviyordu.

Seçkin meyhanelerde doyasıya eğlenir
Hünerli kalpazanlar emrine amadedir.
Her şeyde kusur arar, kadehleri devirir
Konyak, likör, kokain…
Bin bir türlü zehirin dozunu sınıyordu.

Saatler boyu sızar, zangır zangır titrerdi
Ne meteliği kalmış, ne de mahremiyeti
Nur yüzlü annesinin duaları yeter mi?
Teşhis, terapi, film...
Kıdemli tabiplerin çabası yetmiyordu.

Ömrünün baharında son uykusuna dalmış
Öz geçmişine dair bir iz aranıyordu.
Bir ıslak mendiliyle, bir çift göz yaşı kalmış
Sala, niyaz, merasim...
Kabrinin baş ucunda 'KİMSESİZ' yazıyordu.