Dağıtsan içimdeki bütün mavi denizleri, göndersen de en karanlık sisleri
Yüreğimin tam orta yerinde, gittikçe çoğalan, büyüyen bir yankısın sanki
Tüm beyazların morla birleştiği, surlarımı yıkan öfkelerin şiirlerimle seviştiği,
Hayallerimin bir avuç suyla beslendiği şizofren bir sevdasın sen, tanrıçam gibi…
İki uzak gezegenin perdelerinin ardında kâh hüzünle, kâh dilimizdeki sözlerle yanılsamalı öyküler deriyoruz birbirimize. Gemilerimizin yolcusuz seferleriyle karanlık sularda aşkın adasına yaman seferler yapıyoruz. Her anımız şizofren, her sancımız mahrem bekleyişlere ağrılıyken, biz en çok yalnızlığımızı sorguluyoruz aslında. Unutmayı istemediğimiz tek seçenek aşkken, sevdanın güvertesinde buzul hasretlerin ürperten şarkısını dinliyoruz.
Ben ki, tecrit suskunluğumun aleni hücresinde hüznün resmiyle oyalanıyorum. Okudukça yenilenen şiirlerimin düş sorgularında yarına erken kalkmak için geceleri erken üflüyorum lambamı. Sen, efsunlu bir aşkın dama taşlarında, enjeksiyon kokulu odalarda çiçekler yerleştiriyorsun eskimiş vazolara. Islak kirpiklerinin öldüren siluetleriyle içine kilitliyorsun bayram sevinçlerini. Muammalar taşırken martılar yüksek çatılarına, yüreğindeki vefayla sabırsız bekleyişlerin iksirlerini yudumluyorsun, inadına.
koşunun rüzgarını, köpüren yeleyi
toynakların kızgın kıvılcımlarını
Kişneyen bir tayın sevincini anlat
öfkeyi ve sağırındaki mahmuz yarasını
