Siyah Yolculuk Şiiri - Nazan Danacıoğlu

Toprak kaymış,
Kökleri ortada ağaçların...
Biz ilerledikçe,
Orman da adım atıyor sanki,
Yeşillik boğuyor ilk kez...

Karşı dağa düşmüş,
Siyah bir bulutun gölgesi...
Ömrümün üstündekinin bir eşi sanki...
Yoruldum uğurlamaktan,
Hiç dönmeyecekleri...

İlk kez,
Bu kadar isteksiz gidiyorum memlekete,
Bu kadar mutsuz...
İlk kez bütün dostlar bir arada,
Ama bu kadar sessiz...

Çocukluğumun sevdiğim yüzlerinden birini,
Bir tabutta götürüyoruz toprağına...
Öyle bir konvoy ki,
Islatıyor yolları,
Dağları titretiyor.

Hiç gün yüzü görmemiş,
56 yaşında melek gibi bir kadın,
Gidiyor önümüzden...
İçimizden hiç kimse,
Ölmez sanırdım eskiden...

Biz böyle mi gelirdik memlekete,
Halaylar çekmeden,
Kahkahalar atmadan!
Yoksa, maşallah demeyi mi unuttular,
Neşemizi kıskananlar?

19-7-2003 / Sinop