Siyah Beyaza Yürüyor Şiiri - Irfan Benli

Bütün gerçekleri yalanla çarpıyorlar SİYAH çıkıyor. Sanatın çarpım cetveli BEYAZ siyah beyaza yürüyor.
Her köşebaşı kalleş, minareler, çanlar korkak. Kan revan bir yalnızlık kapımızı çalıyor.
Geşmiş bizi izliyor. Geçmiş bizlerin açmazlarla dolu yalnızlığımızı izliyor.
Yaşamın adı var mı? Varsa bile koymalı mı, bunca tırnak arası, bunca ayraç içi yaşanmışlık varken.
Kış önümüzde ip atlıyor.
Sfinks hâlâ ölümün bilmecesini soruyor. Bilmecenin yanıtı ayrılık belki.
Sfinks hâlâ ölümün bilmecesini soruyor.

Abıhayat kevser
Lazer ışığı kanser
Pazarlığa yatırılmış aşklar
Sahiplenilmiş bedenler
Nesneler yağmalanmış bedenler

Gemiler denizi olmayan kentlerde demirleniyor.

Dalgalar gölgeli, yüzlerimiz siyah-beyaz. Kentler huzursuz.
Kuşlar işçi.
Masumiyet ölüyor.
Ölüm belki yükümlülük. Ülkeyi ve insanları sevmekten gelen ve yaşamak, belki, o ihanete ödül.
Yaşam, şölen masalarında unutulmuş mutlu bir kadeh gibi yaşanıyor.
Pencereler açık, kapılar kilitsiz, yine de insanlar giremiyorlarsa, duvar biziz, bunu kimse anlamıyor.

Gök mavi, hava cazip,
Dağ evinde konyak öpüşler,
Sirk dünyası, yer gök cambaz.
Sancılı med-cezir taşıyor pırıltısı gülün,
24 saati açıklaması, ölüm kere ölüm,

Dalgınlığımız, rahatsız parmaklarımızda sızlıyor.

KISA BİR REKLAM ARASI:

Onaylanmak hazcılıktır,
...
Antik çağ insanı saftı, halâ kendini, izlediğinin yerine koyabiliyordu. Bu özdeşleşme yeteneği yüzünden izlediği trajediler onda kendi üzerinde düşünme ve arınma etkisi yaratıyordu.
Artık kimse trajedi üretmiyor.
Zaten uygur insan da özdeşleşme yeteneğini tümden kaybetmiş görünüyor.
Yalanları gerçekle çarpıyorum.
Kollarımı düz tutmadan. Kuşlar da bilir; dalları eğiktir ağâçların.
Ve diyorum ki,
BÜTÜN MUTSUZLAR BİRLEŞİN, KAZANACAĞINIZ BELKİ BİR ŞEY YOK, AMA KAYBEDECEĞİNİZ KOSKOCA BİR DÜNYA VAR!

Çünkü siyah beyaza yürüyor.
İrfan Benli- Sesim sürünüyor rengi lâl kitabından