Şimdi Büyüdüm Anne Şiiri - Burhan Güler

Şimdi Büyüdüm Anne

Bazen bir rüzgâr dokunur perdeye,
senin eski bir türkünü getirir bana.
O yıllar,
suyun kıyısında bekleyen bir çocuk gibidir hâlâ;
suskun,
utangaç,
ama içi kıpır kıpır.

Senin ellerinde büyüdü benim sesim.
Bir ekmek kırıntısı kadar sade,
bir göç yolculuğu kadar uzun
bir hikâyeydi paylaştığımız.
Ben bilirdim:
Senin sessizliğin
bütün yenilgilerden daha gürültülüydü.

Dünyanın karanlık yanlarını
benden önce gördün hep.
Ben yürürken
ayak izlerimi hafifleten sendin;
yorgunluğu,
göğsüne saklayıp
bana yalnızca umudu bırakan.

Anne,
akşamları çöken o ince sızı var ya,
işte onun adı sensin.
Bir ömrü taşıyan ses,
bir saç telinin ucundaki sabır,
yoksulluğu bile güzelleştiren o bakış…

Şimdi büyüdüm,
ama içimdeki çocuk
senin adınla uyanıyor her sabah.
Ve biliyorum:
İnsanın kaderi
bazen annesinin yüzünde saklıdır.

Ben nereye gitsem
arkamdan ağır bir ışık yürür;
senin adımların kadar duru,
senin yüreğin kadar sessiz.

Burhan GÜLER