Adını söylediklerinde içim ürperiyor hâlâ,
sevgiyle değil… korkuyla.
Bir baba nasıl olurdu bilmiyorum,
çünkü ben sadece
bir duvar gibi dik,
Ben sevdamı yüreğime hapsettim,
Ne adını söyledim birine,
Ne gözlerini tarif ettim rüzgâra.
Sustum…
Sesim yankı olurdu duvarlara,
Kırgınlığım sana değil bu kez,
kırgınlığım… kendime.
Sana inandığım için,
gözlerinin arkasındaki karanlığı
Sızısı hiç dinmeyen
Bir kalp ağrısıyla uyandım
Gözlerim hâlâ uykusuz,
Ve yorgun bir geceyi daha geride bıraktım.
Günler geçtikçe nefes almak da zor geliyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!