Yıllar sonra elime bir mektup geçti. Açmaya cesaret edemedim…
Çünkü gönderen kısmında tek bir kelime yazıyordu:
Annen
Anladım aslında,
her şey çoktan bitmiş.
Ne bakışta sıcaklık var artık,
ne de sözlerde umut.
Bir şarkı yarım kalmış gibi,
Dilimde sözcükler mi tükendi,
Yoksa ben mi usulca eksildim; bilmiyorum.
Ne bir cümleye takat kaldı içimde,
Ne de yaralarıma merhem olacak bir el…
Sussam…
Sessizliğin ortasında kendimi kaybediyorum.
Anne olunca anlarsın, derdin…
Ben şimdi anladıkça yanıyorum.
Oysa sen söylerken bir uyarıydı belki,
ama benim içimde
susturulmuş bir çığlık gibi büyüdü.
Merhaba annem... Özleminle geldim yine.
Yokluğunla artık baş edemiyorum.
Sokakta oyun oynayan çocukların arasından
"Yemek hazır!" diyen bir anne sesi geçiyor,
Ve ben dayanamıyorum…
Yak beni ey gözlerimde kaybolan ışık.
Bir kıvılcım yeter bana; ben zaten külüm.
Gözyaşımda sen, gönlümde yangın.
Onlar birbirine dokunamazdı,
dokunsalar biri yanar, diğeri buhar olurdu.
Ama kalp, bazen doğanın yasalarına kafa tutar,
ve bazen bir kıvılcım,
Adını söylediklerinde içim ürperiyor hâlâ,
sevgiyle değil… korkuyla.
Bir baba nasıl olurdu bilmiyorum,
çünkü ben sadece
bir duvar gibi dik,
Bazı yaralar ne kanar, ne iz bırakır,
Ne sargı sarabilir onları,
Ne de zaman iyileştirir sanıldığı gibi.
Sessizdirler,
Gecenin en sessiz saatinde bile bağırmazlar;
Ama içini kemiren o sessizlik,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!